Λειψή Εκδίκηση

Παλιά με φιλούσες
Σου άρεσε να πέφτεις πάνω στα χείλη μου
Πού πήγε αυτή η σκηνή?
Γιατί κόπηκε αυτή η ταινία?
Αλλιώς ενθουσιάζεσαι τώρα.
'Να περάσουμε καλά και να τελειώνουμε'
Να τελειώσεις για να περάσεις καλά ήθελες να πεις
Δεν είναι το άρωμα απ΄τον λαιμό μου που σε τρελαίνει πλέον
Είναι εκείνο το κρυφό...ανάμεσα στα πόδια μου
Τίποτα άλλο δε σε τραβάει πάνω μου
Και δεν ξέρω γιατί φοράω ακόμα την κολόνια που ανέπνεες κάθε πρωί στο μαξιλάρι σου...
Ίσως κάπου εκεί πίσω στις γωνίες του μυαλού μου,φλερτάρω με την φαντασίωση ότι θα σε πετύχω κάπου.
Ότι ακόμα κι αν περάσω από δίπλα σου χωρίς να σε δω,θα με προσέξεις.
Θα θυμηθείς το άρωμα που κολλούσε στο δέρμα σου,γινόταν σταγόνες και έσταζε στα σεντόνια σου.
Θα θυμηθείς τί πυροδοτούσε η αόρατη δύναμή του και τί επίδραση είχε όταν εισχωρούσε μέσα σου.
Θα θυμηθείς και μόλις γυρίσεις να με δεις...θα'χω εξαφανιστεί.
Και μετά?

-Τολμάς? -'Οχι πλέον

-Πρόσεξα ότι οι τοίχοι σου ειναι γεμάτοι.
Σε όλα τα δωμάτια.
Δεν αναπνέει ούτε ένας.
Κι όμως.Δεν έχεις ούτε έναν καθρέφτη.
-Είναι αλήθεια.Δεν υπάρχει ούτε ένας.
Τους έσπασα όλους.
-Γιατί..
-Τους φοβάμαι.
Φοβάμαι αυτό που μπορεί να δω μέσα τους.
Το είδωλο δεν είναι πάντα αυτό που περιμένω να είναι.

Θυμήσου

Ο πόνος σε φοβίζει.
Σε ξυπνάει τα βράδια και χάνεις τον ύπνο σου.
Οι γιατροί δεν μπορούν να σε βοηθήσουν πια.
Δεν υπάρχουν χάπια για την κατάστασή σου.
Ποιά είναι η κατάστασή σου?
Δεν είσαι άρρωστος.
Παρόλα αυτά είσαι ανήσυχος.
Δεν ευχαριστιέσαι τίποτα γύρω σου.
Το μυαλό σου δε σ'αφήνει να ηρεμήσεις.
Ξέρεις ότι έχουν άδικο.
Ότι δεν είσαι τρελός.
΄Οτι ο πόνος είναι αληθινός.
Τον νιώθεις εκεί βαθιά.
Ανάμεσα στα κόκαλά σου.
Στο κέντρο του είναι σου.
Στο κόκκινο της καρδιάς σου.
Περνάνε πολλά φεγγάρια απ'το ρολόι σου.
Και συνεχίζει να χτυπάει.
Αυτό που σε πονάει τελικά δε σε σκότωσε.
Ακόμα.
Και αναρωτιέσαι.
Και θυμάσαι.
Θυμάσαι εκείνα τα λόγια που σου'χε πει αυτή.
Θυμήθηκες ότι ο πόνος σε προειδοποιεί όταν κάτι πάει στραβά.
Αν δεν προλάβεις,σε σκοτώνει?
Θυμήθηκες ότι ο άλλος πόνος σου γιατρεύει τις πληγές.
Δεν πεθαίνεις ανόητε...γειάνεις.
Είχε δίκιο τελικά.
Θυμήθηκες τα λόγια της μετά από καιρό.
Μετά από καιρό θα ξεχάσεις και αυτό που νιώθεις τώρα.
...θα την ξεχάσεις κ αυτήν.

Ξύλινες σελίδες που τρίζουν

Στέρεψε η πένα μου.
Δεν ποτίζει άλλο τις ξύλινες σελίδες μου.
Κι όταν την πιέζω,καταστρέφει.
Πληγώνει αναμνήσεις θαμμένες κάτω απ'τη μυρωδιά παλιών πόνων.
Πέρασαν αυτά...αλλά η πίκρα μυρίζει ακόμα.
Νεκρό.
Μυρίζει παντού και είναι γύρω σου.
Γύρω μου.
Μα δεν την βλέπω πια.
Οι αισθήσεις μου έμαθαν να υπακούν πλέον μόνο σ'αυτόν.
Στη μόνη αφορμή που σε ξέχασα.
Στο μόνο λόγο.
Στη μόνη αιτία που δεν είχα τίποτα να σου πω εδώ και καιρό.
Μακάρι να κάνουμε χρόνια να τα ξαναπούμε.
Σ'αγαπώ μικρό μου νεκροταφείο.
Μα ας ζήσουν τα φαντάσματα κάτω απ΄τα χώματά σου,
όχι κάτω απ'το δέρμα μου.
Τις νύχτες δε φοβάμαι πλέον.
Το αδειανό μου κρεβάτι δεν με δακρύζει πια.
Μόνο αυτός μου φέρνει δάκρυα πλέον.
Δάκρυα που στάζουν απ΄το χαμόγελο κ όχι απ΄την καρδιά.

Ο δαίμονας

Γύρισα σε σπασμένη κλειδαριά.
Είχες αφήσει την πόρτα ανοιχτή.
Γιατί?
Για να μπουν οι δαίμονες στο σπίτι μου, ή για να σε ακολουθήσουν οι δικοί σου έξω από αυτό?
Ό,τι κι αν είναι, πάρ'το και καλή αντάμωση με το διάολο.
'Εσκισες τις εικόνες μας.
Ηλίθιε.
Οι στιγμές δεν μετρώνται σε χάρτινα είδωλα.
Ηλίθιε.
Λάθος εικόνες έσκισες.
Στο μυαλό μου!
Εκείνες εκεί φτάνει το χέρι σου να τις σκίσει?
Χαράκωσες το γυάλινο τραπέζι μου.
Ναι όντως.Το χαράκωσες.
Ψεύτικο ήταν.Σαν και σένα.
Mακάρι να το έκανες θρίψαλα.
Ένα ένα θα σου τα έμπιγα στα μάτια.
Πάντα σου άρεσαν τα αστέρια.
Μέτρα τα μωρό μου.
Δες τα τί ωραία που γυαλίζουν.
Τώρα είναι όλα δικά σου.
Πάρε και τα λεφτά σου.Κάψ'τα!
Πάρε και την μιζέρια σου.Κάψ'την κ αυτήν.
Και σένα μαζί.

Η οργή κοχλάζει μέσα μου.
Τόσο που τα κύτταρά μου δημιουργούν ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Και μετά...supernova.
Το μόνο που απέμεινε για σένα είναι μία μαύρη τρύπα.
Και φυσικά σαν καλός δολοφόνος,θα γυρίσεις στον τόπο του εγκλήματος.
Γύρισες?
Γύρισες!
Δεν κρατάω τίποτα στα χέρια μου.
Πώς θα σου στάξω το αίμα?
Θα σκάψω το δέρμα σου με τα νύχια μου λοιπόν.
Πόσο βαθιά σε τρυπάνε οι κυνοδοντές μου...
Απόψε οι δαίμονες με μούδιασαν.
Καταλαβαίνεις τί σου κάνω?
Διανοείσαι πόσο θα υποφέρεις?
Ξέρεις ότι δε θα σταματήσω μέχρι να καννιβαλιστώ και με την ψυχή σου?
Έχεις ιδέα πόσο αργά θα σε φάω ζωντανό?
Και παρά το γεγονός ότι τα μάτια μου στάζουν αίμα,εσύ κάθεσαι εκεί και με κοιτάς.
Θες να με γαμήσεις άλλη μία φορά?
Δυνατά όπως πάντα σου άρεσε?
Το θέλω και γω,ναι...
Σκίσε ότι έμεινε πάνω μου.
Βίασέ με μία τελευταία φορά.
Κάν'το με πάθος.Θέλω να πονέσω.
Να φτάσω στο ζενίθ.
Μπορείς να το καταφέρεις?
Μετά?
Αν φτάσω στο υπέρτατο σημείο πόνου?
Τί μετά?
Νομίζεις ότι θα μου απομείνει τίποτα να φοβηθώ?
Μετά έρχεται η σειρά μου να σε γαμήσω.
Επιτέλους θα γίνω το κακό κορίτσι που πάντα ονειρευόσουν.
Με τον κορσέ μου θα σου σφίξω το στέρνο.
Η ανάσα σου θα φεύγει χωρίς να γυρνάει πίσω.
Τα τακούνια μου? Πάνω απ' την καρδιά σου.
Την ποια?
Πάντα ήμουν περίεργη.Γεννήθηκες με μια τέτοια?
Κόκκινες τις διάλεξα.
Δεν θα καταλαβαίνεις που τελειώνει η γόβα μου και πού ξεκινάν οι τρύπες σου.
Το δερμάτινο φίδι που έβαζες στο κρεβάτι μας και το αποκαλούσες μαστίγιο,θα το επενδύσω με καρφιά.
Ένα-ένα θα τα μετρήσω τα κόκαλά σου.Το μέσα να γίνει έξω.
Ο πόνος γίνεται ηδονή.
'Ετσι δε μου λεγες μωρό μου?
Αν είναι αλήθεια,τότε θα σου χαρίσω μία πολυοργασμική εμπειρία.
Θα κάνω παύσεις.
Πολλές.
Θέλω να σου δώσω ό,τι καλύτερο έχω.
Για σένα μωρό μου.
Για σένα που έσκισες το πορτραίτο μου.
Για σένα που ταίριαξες την φρικαλέα μου συμπεριφορά με το σχήμα και το χρώμα της ψυχής σου.
Δε μου έμεινε ίχνος δροσιάς.
Όλα μέσα μου μία κόλαση που βράζει.
Γύρνα το βλέμμα σου...
Έιδες?
Επισκεύασα την πόρτα που γκρέμισες.
Δε χρειάστηκα κλειδί αυτή τη φορά.
Δε θα μοιραστώ κανένα κλειδί.
Ό,τι μπαίνει μέσα,εδώ θα μένει.
Με μένα.
Λοιπόν? Ξεκινάμε?
Να ακονίσω τα μαχαίρια μου?

Αέρας και Γη

Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ απόψε.
Καλοκαίριασε.
Αφήνω την μπαλκονόπορτα ορθάνοιχτη.
Μεγάλη πρόκληση.
Οι μικροί φτερωτοί βρικόλακες δεν με πλησιάζουν.
Το αίμα μου παγώνει τέτοιες στιγμές και το δηλητήριο γίνομαι εγώ.
Oι σκέψεις μου με ενοχλούν.
Αυτές βουίζουν βαθιά μέσα στ'αυτιά μου.
Αυτές με κρατάνε ξύπνια.
Είχα καιρό να δω την ευτυχία.
Έκλεψα μια κλωστή απ το φόρεμά της...την τράβηξα με νύχια και με δόντια.
Την κρατάω με κομμένη ανάσα.
Αυτή η λεπτή ασήμαντη κλωστίτσα τυλίγει τον λαιμό σου και τον πνίγει.
Δεν ήθελα ποτέ να σου κάνω κακό.
Είναι στη φύση μου να με παίρνει ο αέρας.
Μην με συμμερίζεσαι.
Μην τραυματίζεις το μυαλό σου με τις χαζομάρες μου.
Στο τέλος της ημέρας μου αρκεί μια βουτιά στην αγκαλιά σου.
Λίγο άρωμα απ το δέρμα σου μέσα μου.
Δε σου ζητάω πολλά.
Έχασα πολλα και ο μόνος λόγος που σε κρατάω τόσο σφιχτά κοντά μου είναι επειδή διψάω.
Ταξίδευα καιρό στην έρημο και έχεις νερό πάνω σου.
Στη γη σου θα προσγειωθώ για λίγη σωτηρία.
Σε πόνεσα με τα νύχια μου όταν έπεσα πάνω σου.
Ήθελα μόνο να σου δείξω πως θυσιάζω τον αέρα μου για λίγο απ το χώμα σου.
Κι ας μην ξαναπετάξω.
Θα μάθω να ζω μαζί σου.
Δώσε μου μόνο λίγο χρόνο.
Φοβάμαι ακόμα.
Η καρδιά μου τρέμει και τα νύχια μου έχω μάθει να τα μαζεύω αργά.
Δώσε μου χρόνο και θα σου μάθω και τα δικά μου μυστικά.
Θα σου χαρίσω τα φτερά μου.
Θα σου δείξω κόσμους που δεν έχεις ξαναδει.
Μόνο δώσε μου λίγο χρόνο.
Πρέπει να δέσω κόμπο τα ράμματα στην καρδιά μου.
Μη μου τραβάς και συ τις κλωστές.
Λίγο ακόμα και θα πετάξω ότι ακρωτηριάστηκε στο νερό της λήθης και τα φτερά μου θα γίνουν δικά σου.

Αδελφές Ψυχές

-Τί χρώμα έχει η ψυχή σου?
-Δεν μπορώ να το δω...αλλά το αισθάνομαι.Τα βραδια που σκοτεινιάζει....παίρνει το χρώμα της νύχτας και των σκέψεών μου.
-Γιατί είναι σκοτεινές οι σκέψεις σου?
-Δε βρίσκω φως.
Δε φταίει το σκοτάδυ γι αυτό.
Ούτε τη μέρα το βρίσκω.
Περπατάω στους δρόμους και σκέφτομαι...κι αν η ψυχή μου έχει χέρια και μάτια σαν κ μένα?
Φαντάσου.
Όλες αυτές τις φορές που περπατάς μονος,βλέπεις την κοπέλα με τη ραγισμένη έκφραση στο πρόσωπό της,αδικημένη από την Αφροδίτη, με λίγο Άδη στο μυαλό της.Μα κάτι σου κρατάει το βλέμμα πάνω της.
Νομίζω είναι ο Ήφαιστος που είναι μέσα της.
Η φλογερή ψυχή της.
Σε ζεσταίνει χωρίς να έχει ανταλλάξει μισό βλέμμα με σένα.
Δεν το ξέρει αλλά στο προσφέρει.
- Σου προσφέρουν όλες οι ψυχές ζεστασιά?
-Δεν έρχονται όλες απο το ίδιο μέρος.
Μερικές φορές νιώθω ότι η ψυχή μου βγαίνει από το σώμα της και ανοίγει τα χέρια της.
Θέλει να βρει αυτήν με το ίδιο χρώμα,την ίδια λάμψη,την ίδια θερμότητα.
-Δεν πιστεύω στις αδελφές ψυχές.
-Μπορείς να μου εξηγήσεις τί είναι?
-Δεν είμαι σίγουρος.
-Τότε ΔΕΝ μπορείς να πιστέψεις σ'αυτές.
Μακάρι οι άνθρωποι να πίστευαν.
Μακάρι οι άνθρωποι να μπουρούσαν να πιστέψουν.
Να θέλουν να πιστέψουν.
Μακάρι να θελες και συ.
Μακάρι να μπορούσες να πιάσεις το χέρι μου χωρίς φόβο γι αυτά που θα σου δείξω.
Να σου δείξω οτι δεν έχουν εγκαταλείψει όλοι.
Ότι όταν νιώθεις τα μάτια κάποιου πάνω σου,δεν είναι τίποτα άλλο παρα η ψυχή του που της κέντρισες την προσοχή.
Ναι.
Αυτή σε παρακολουθεί.
Όταν ανατριχιάζεις από το βλέμμα της ερωμένης σου,είναι η πρόστυχη ψυχή της που παίζει με τη δική σου,στο βάθος του πυρήνα σου,βαθιά μες στα κόκαλά σου...