Ο δαίμονας

Γύρισα σε σπασμένη κλειδαριά.
Είχες αφήσει την πόρτα ανοιχτή.
Γιατί?
Για να μπουν οι δαίμονες στο σπίτι μου, ή για να σε ακολουθήσουν οι δικοί σου έξω από αυτό?
Ό,τι κι αν είναι, πάρ'το και καλή αντάμωση με το διάολο.
'Εσκισες τις εικόνες μας.
Ηλίθιε.
Οι στιγμές δεν μετρώνται σε χάρτινα είδωλα.
Ηλίθιε.
Λάθος εικόνες έσκισες.
Στο μυαλό μου!
Εκείνες εκεί φτάνει το χέρι σου να τις σκίσει?
Χαράκωσες το γυάλινο τραπέζι μου.
Ναι όντως.Το χαράκωσες.
Ψεύτικο ήταν.Σαν και σένα.
Mακάρι να το έκανες θρίψαλα.
Ένα ένα θα σου τα έμπιγα στα μάτια.
Πάντα σου άρεσαν τα αστέρια.
Μέτρα τα μωρό μου.
Δες τα τί ωραία που γυαλίζουν.
Τώρα είναι όλα δικά σου.
Πάρε και τα λεφτά σου.Κάψ'τα!
Πάρε και την μιζέρια σου.Κάψ'την κ αυτήν.
Και σένα μαζί.

Η οργή κοχλάζει μέσα μου.
Τόσο που τα κύτταρά μου δημιουργούν ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Και μετά...supernova.
Το μόνο που απέμεινε για σένα είναι μία μαύρη τρύπα.
Και φυσικά σαν καλός δολοφόνος,θα γυρίσεις στον τόπο του εγκλήματος.
Γύρισες?
Γύρισες!
Δεν κρατάω τίποτα στα χέρια μου.
Πώς θα σου στάξω το αίμα?
Θα σκάψω το δέρμα σου με τα νύχια μου λοιπόν.
Πόσο βαθιά σε τρυπάνε οι κυνοδοντές μου...
Απόψε οι δαίμονες με μούδιασαν.
Καταλαβαίνεις τί σου κάνω?
Διανοείσαι πόσο θα υποφέρεις?
Ξέρεις ότι δε θα σταματήσω μέχρι να καννιβαλιστώ και με την ψυχή σου?
Έχεις ιδέα πόσο αργά θα σε φάω ζωντανό?
Και παρά το γεγονός ότι τα μάτια μου στάζουν αίμα,εσύ κάθεσαι εκεί και με κοιτάς.
Θες να με γαμήσεις άλλη μία φορά?
Δυνατά όπως πάντα σου άρεσε?
Το θέλω και γω,ναι...
Σκίσε ότι έμεινε πάνω μου.
Βίασέ με μία τελευταία φορά.
Κάν'το με πάθος.Θέλω να πονέσω.
Να φτάσω στο ζενίθ.
Μπορείς να το καταφέρεις?
Μετά?
Αν φτάσω στο υπέρτατο σημείο πόνου?
Τί μετά?
Νομίζεις ότι θα μου απομείνει τίποτα να φοβηθώ?
Μετά έρχεται η σειρά μου να σε γαμήσω.
Επιτέλους θα γίνω το κακό κορίτσι που πάντα ονειρευόσουν.
Με τον κορσέ μου θα σου σφίξω το στέρνο.
Η ανάσα σου θα φεύγει χωρίς να γυρνάει πίσω.
Τα τακούνια μου? Πάνω απ' την καρδιά σου.
Την ποια?
Πάντα ήμουν περίεργη.Γεννήθηκες με μια τέτοια?
Κόκκινες τις διάλεξα.
Δεν θα καταλαβαίνεις που τελειώνει η γόβα μου και πού ξεκινάν οι τρύπες σου.
Το δερμάτινο φίδι που έβαζες στο κρεβάτι μας και το αποκαλούσες μαστίγιο,θα το επενδύσω με καρφιά.
Ένα-ένα θα τα μετρήσω τα κόκαλά σου.Το μέσα να γίνει έξω.
Ο πόνος γίνεται ηδονή.
'Ετσι δε μου λεγες μωρό μου?
Αν είναι αλήθεια,τότε θα σου χαρίσω μία πολυοργασμική εμπειρία.
Θα κάνω παύσεις.
Πολλές.
Θέλω να σου δώσω ό,τι καλύτερο έχω.
Για σένα μωρό μου.
Για σένα που έσκισες το πορτραίτο μου.
Για σένα που ταίριαξες την φρικαλέα μου συμπεριφορά με το σχήμα και το χρώμα της ψυχής σου.
Δε μου έμεινε ίχνος δροσιάς.
Όλα μέσα μου μία κόλαση που βράζει.
Γύρνα το βλέμμα σου...
Έιδες?
Επισκεύασα την πόρτα που γκρέμισες.
Δε χρειάστηκα κλειδί αυτή τη φορά.
Δε θα μοιραστώ κανένα κλειδί.
Ό,τι μπαίνει μέσα,εδώ θα μένει.
Με μένα.
Λοιπόν? Ξεκινάμε?
Να ακονίσω τα μαχαίρια μου?

Αέρας και Γη

Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ απόψε.
Καλοκαίριασε.
Αφήνω την μπαλκονόπορτα ορθάνοιχτη.
Μεγάλη πρόκληση.
Οι μικροί φτερωτοί βρικόλακες δεν με πλησιάζουν.
Το αίμα μου παγώνει τέτοιες στιγμές και το δηλητήριο γίνομαι εγώ.
Oι σκέψεις μου με ενοχλούν.
Αυτές βουίζουν βαθιά μέσα στ'αυτιά μου.
Αυτές με κρατάνε ξύπνια.
Είχα καιρό να δω την ευτυχία.
Έκλεψα μια κλωστή απ το φόρεμά της...την τράβηξα με νύχια και με δόντια.
Την κρατάω με κομμένη ανάσα.
Αυτή η λεπτή ασήμαντη κλωστίτσα τυλίγει τον λαιμό σου και τον πνίγει.
Δεν ήθελα ποτέ να σου κάνω κακό.
Είναι στη φύση μου να με παίρνει ο αέρας.
Μην με συμμερίζεσαι.
Μην τραυματίζεις το μυαλό σου με τις χαζομάρες μου.
Στο τέλος της ημέρας μου αρκεί μια βουτιά στην αγκαλιά σου.
Λίγο άρωμα απ το δέρμα σου μέσα μου.
Δε σου ζητάω πολλά.
Έχασα πολλα και ο μόνος λόγος που σε κρατάω τόσο σφιχτά κοντά μου είναι επειδή διψάω.
Ταξίδευα καιρό στην έρημο και έχεις νερό πάνω σου.
Στη γη σου θα προσγειωθώ για λίγη σωτηρία.
Σε πόνεσα με τα νύχια μου όταν έπεσα πάνω σου.
Ήθελα μόνο να σου δείξω πως θυσιάζω τον αέρα μου για λίγο απ το χώμα σου.
Κι ας μην ξαναπετάξω.
Θα μάθω να ζω μαζί σου.
Δώσε μου μόνο λίγο χρόνο.
Φοβάμαι ακόμα.
Η καρδιά μου τρέμει και τα νύχια μου έχω μάθει να τα μαζεύω αργά.
Δώσε μου χρόνο και θα σου μάθω και τα δικά μου μυστικά.
Θα σου χαρίσω τα φτερά μου.
Θα σου δείξω κόσμους που δεν έχεις ξαναδει.
Μόνο δώσε μου λίγο χρόνο.
Πρέπει να δέσω κόμπο τα ράμματα στην καρδιά μου.
Μη μου τραβάς και συ τις κλωστές.
Λίγο ακόμα και θα πετάξω ότι ακρωτηριάστηκε στο νερό της λήθης και τα φτερά μου θα γίνουν δικά σου.