Αέρας και Γη

Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ απόψε.
Καλοκαίριασε.
Αφήνω την μπαλκονόπορτα ορθάνοιχτη.
Μεγάλη πρόκληση.
Οι μικροί φτερωτοί βρικόλακες δεν με πλησιάζουν.
Το αίμα μου παγώνει τέτοιες στιγμές και το δηλητήριο γίνομαι εγώ.
Oι σκέψεις μου με ενοχλούν.
Αυτές βουίζουν βαθιά μέσα στ'αυτιά μου.
Αυτές με κρατάνε ξύπνια.
Είχα καιρό να δω την ευτυχία.
Έκλεψα μια κλωστή απ το φόρεμά της...την τράβηξα με νύχια και με δόντια.
Την κρατάω με κομμένη ανάσα.
Αυτή η λεπτή ασήμαντη κλωστίτσα τυλίγει τον λαιμό σου και τον πνίγει.
Δεν ήθελα ποτέ να σου κάνω κακό.
Είναι στη φύση μου να με παίρνει ο αέρας.
Μην με συμμερίζεσαι.
Μην τραυματίζεις το μυαλό σου με τις χαζομάρες μου.
Στο τέλος της ημέρας μου αρκεί μια βουτιά στην αγκαλιά σου.
Λίγο άρωμα απ το δέρμα σου μέσα μου.
Δε σου ζητάω πολλά.
Έχασα πολλα και ο μόνος λόγος που σε κρατάω τόσο σφιχτά κοντά μου είναι επειδή διψάω.
Ταξίδευα καιρό στην έρημο και έχεις νερό πάνω σου.
Στη γη σου θα προσγειωθώ για λίγη σωτηρία.
Σε πόνεσα με τα νύχια μου όταν έπεσα πάνω σου.
Ήθελα μόνο να σου δείξω πως θυσιάζω τον αέρα μου για λίγο απ το χώμα σου.
Κι ας μην ξαναπετάξω.
Θα μάθω να ζω μαζί σου.
Δώσε μου μόνο λίγο χρόνο.
Φοβάμαι ακόμα.
Η καρδιά μου τρέμει και τα νύχια μου έχω μάθει να τα μαζεύω αργά.
Δώσε μου χρόνο και θα σου μάθω και τα δικά μου μυστικά.
Θα σου χαρίσω τα φτερά μου.
Θα σου δείξω κόσμους που δεν έχεις ξαναδει.
Μόνο δώσε μου λίγο χρόνο.
Πρέπει να δέσω κόμπο τα ράμματα στην καρδιά μου.
Μη μου τραβάς και συ τις κλωστές.
Λίγο ακόμα και θα πετάξω ότι ακρωτηριάστηκε στο νερό της λήθης και τα φτερά μου θα γίνουν δικά σου.