Λειψή Εκδίκηση

Παλιά με φιλούσες
Σου άρεσε να πέφτεις πάνω στα χείλη μου
Πού πήγε αυτή η σκηνή?
Γιατί κόπηκε αυτή η ταινία?
Αλλιώς ενθουσιάζεσαι τώρα.
'Να περάσουμε καλά και να τελειώνουμε'
Να τελειώσεις για να περάσεις καλά ήθελες να πεις
Δεν είναι το άρωμα απ΄τον λαιμό μου που σε τρελαίνει πλέον
Είναι εκείνο το κρυφό...ανάμεσα στα πόδια μου
Τίποτα άλλο δε σε τραβάει πάνω μου
Και δεν ξέρω γιατί φοράω ακόμα την κολόνια που ανέπνεες κάθε πρωί στο μαξιλάρι σου...
Ίσως κάπου εκεί πίσω στις γωνίες του μυαλού μου,φλερτάρω με την φαντασίωση ότι θα σε πετύχω κάπου.
Ότι ακόμα κι αν περάσω από δίπλα σου χωρίς να σε δω,θα με προσέξεις.
Θα θυμηθείς το άρωμα που κολλούσε στο δέρμα σου,γινόταν σταγόνες και έσταζε στα σεντόνια σου.
Θα θυμηθείς τί πυροδοτούσε η αόρατη δύναμή του και τί επίδραση είχε όταν εισχωρούσε μέσα σου.
Θα θυμηθείς και μόλις γυρίσεις να με δεις...θα'χω εξαφανιστεί.
Και μετά?

-Τολμάς? -'Οχι πλέον

-Πρόσεξα ότι οι τοίχοι σου ειναι γεμάτοι.
Σε όλα τα δωμάτια.
Δεν αναπνέει ούτε ένας.
Κι όμως.Δεν έχεις ούτε έναν καθρέφτη.
-Είναι αλήθεια.Δεν υπάρχει ούτε ένας.
Τους έσπασα όλους.
-Γιατί..
-Τους φοβάμαι.
Φοβάμαι αυτό που μπορεί να δω μέσα τους.
Το είδωλο δεν είναι πάντα αυτό που περιμένω να είναι.

Θυμήσου

Ο πόνος σε φοβίζει.
Σε ξυπνάει τα βράδια και χάνεις τον ύπνο σου.
Οι γιατροί δεν μπορούν να σε βοηθήσουν πια.
Δεν υπάρχουν χάπια για την κατάστασή σου.
Ποιά είναι η κατάστασή σου?
Δεν είσαι άρρωστος.
Παρόλα αυτά είσαι ανήσυχος.
Δεν ευχαριστιέσαι τίποτα γύρω σου.
Το μυαλό σου δε σ'αφήνει να ηρεμήσεις.
Ξέρεις ότι έχουν άδικο.
Ότι δεν είσαι τρελός.
΄Οτι ο πόνος είναι αληθινός.
Τον νιώθεις εκεί βαθιά.
Ανάμεσα στα κόκαλά σου.
Στο κέντρο του είναι σου.
Στο κόκκινο της καρδιάς σου.
Περνάνε πολλά φεγγάρια απ'το ρολόι σου.
Και συνεχίζει να χτυπάει.
Αυτό που σε πονάει τελικά δε σε σκότωσε.
Ακόμα.
Και αναρωτιέσαι.
Και θυμάσαι.
Θυμάσαι εκείνα τα λόγια που σου'χε πει αυτή.
Θυμήθηκες ότι ο πόνος σε προειδοποιεί όταν κάτι πάει στραβά.
Αν δεν προλάβεις,σε σκοτώνει?
Θυμήθηκες ότι ο άλλος πόνος σου γιατρεύει τις πληγές.
Δεν πεθαίνεις ανόητε...γειάνεις.
Είχε δίκιο τελικά.
Θυμήθηκες τα λόγια της μετά από καιρό.
Μετά από καιρό θα ξεχάσεις και αυτό που νιώθεις τώρα.
...θα την ξεχάσεις κ αυτήν.

Ξύλινες σελίδες που τρίζουν

Στέρεψε η πένα μου.
Δεν ποτίζει άλλο τις ξύλινες σελίδες μου.
Κι όταν την πιέζω,καταστρέφει.
Πληγώνει αναμνήσεις θαμμένες κάτω απ'τη μυρωδιά παλιών πόνων.
Πέρασαν αυτά...αλλά η πίκρα μυρίζει ακόμα.
Νεκρό.
Μυρίζει παντού και είναι γύρω σου.
Γύρω μου.
Μα δεν την βλέπω πια.
Οι αισθήσεις μου έμαθαν να υπακούν πλέον μόνο σ'αυτόν.
Στη μόνη αφορμή που σε ξέχασα.
Στο μόνο λόγο.
Στη μόνη αιτία που δεν είχα τίποτα να σου πω εδώ και καιρό.
Μακάρι να κάνουμε χρόνια να τα ξαναπούμε.
Σ'αγαπώ μικρό μου νεκροταφείο.
Μα ας ζήσουν τα φαντάσματα κάτω απ΄τα χώματά σου,
όχι κάτω απ'το δέρμα μου.
Τις νύχτες δε φοβάμαι πλέον.
Το αδειανό μου κρεβάτι δεν με δακρύζει πια.
Μόνο αυτός μου φέρνει δάκρυα πλέον.
Δάκρυα που στάζουν απ΄το χαμόγελο κ όχι απ΄την καρδιά.