Ξύλινες σελίδες που τρίζουν

Στέρεψε η πένα μου.
Δεν ποτίζει άλλο τις ξύλινες σελίδες μου.
Κι όταν την πιέζω,καταστρέφει.
Πληγώνει αναμνήσεις θαμμένες κάτω απ'τη μυρωδιά παλιών πόνων.
Πέρασαν αυτά...αλλά η πίκρα μυρίζει ακόμα.
Νεκρό.
Μυρίζει παντού και είναι γύρω σου.
Γύρω μου.
Μα δεν την βλέπω πια.
Οι αισθήσεις μου έμαθαν να υπακούν πλέον μόνο σ'αυτόν.
Στη μόνη αφορμή που σε ξέχασα.
Στο μόνο λόγο.
Στη μόνη αιτία που δεν είχα τίποτα να σου πω εδώ και καιρό.
Μακάρι να κάνουμε χρόνια να τα ξαναπούμε.
Σ'αγαπώ μικρό μου νεκροταφείο.
Μα ας ζήσουν τα φαντάσματα κάτω απ΄τα χώματά σου,
όχι κάτω απ'το δέρμα μου.
Τις νύχτες δε φοβάμαι πλέον.
Το αδειανό μου κρεβάτι δεν με δακρύζει πια.
Μόνο αυτός μου φέρνει δάκρυα πλέον.
Δάκρυα που στάζουν απ΄το χαμόγελο κ όχι απ΄την καρδιά.